Sa schürlése da dòs, zó dà le spàle,
la pulver dai dé püsé strach,
le pùre e i pensér püsé fiàch
quant töt anturne tazìa
e pö gnà ‘na ùs o ‘n mastì sa sentìa.
Andóma al sunà dàle nòste campane,
apó lur isé surde, isé frège e luntàne.
Ma Fanénch adès al turna a bufà,
cumè ‘l suspir da ‘na bèla poesia,
apó lü al sa schürlés da dòs i pensér,
e le crus spantegàde sö sesanta sentér
le rèsta an predòch sutràt an dal cór,
per töt al dulùr che déte ta mór.
E al sò pòst sa sparpaia an bóf da speransa
cumè ‘n ventezèl che pòrta ‘l seré,
cumè ‘n bagaì, -che apó se a distansa-
al vól chüntàt sö töt al sò bé.
E alùra ampése amó ‘na candela
per ‘na Madòna che la varda pietùza,
déte ‘na Céza vóda vudèla
-epör l’è mai stàcia ai mé òc isé bèla!-.
E amó ‘na preghiera sa léa ‘ndal cór:
-Öta o Maria, col tò amor da Mama
töta la zént che amó la carègna,
öta i nòst fioi a sperà ‘ndal dumà,
öta i nòst vèc a ìga mìa pùra,
dì ‘na parola a cé gh’è ‘ndàc an malùra,
ciàpa ‘ndài bras i püsé picinì,
quièta i turment da tance üspedài,
sluntàna da töc al mal coi sò guai.
Öta i nòst Pret a truà le parole
per cunfurtà tanta zént disperàda,
per fà capì a cé s’a perdìt
che Té da nótre Ta sét mai sluntanàda.
E sunarà amó le nòste campàne,
ma sarà ‘n sun dièrs, e sarà ‘n ritruàs,
cumè dòpo ‘na guèra sarèm ché per chüntàs
e scultarèm töc…
ma sénsa pö frèsa…
Luntà ma vizì…
E cumencerà Mèsa!
Federica Longhi Pezzotti
